Voor een kwartier wereldkampioen!
“Whilst the panel cannot act as a legislator or take a binding decision ordering the UCI to adapt its Regulations, the Panel unanimously considers that it would be appropriate that the UCI reviews its Regulations in order to expressly exclude – or provide – a right to appeal a disqualification of a rider”
Ondanks deze unaniem gedragen mening binnen de commissie van het CAS die op 17 december 2020 uitspraak deed in de zaak tussen Nils Eekhoff en de UCI, luidt uiteindelijk het oordeel van het CAS dat er geen sprake is van een “violation of a fair trail”… om vervolgens het geschil af te sluiten met de conclusie “…that it lacks jurisdiction to decide the present Appeal.”
Waar ging het ook al weer om? Op 27 september 2019 vond in Yorkshire het WK (Men’s U23) wegwielrennen plaats. Het was een WK (van 22 tot 29 september 2019) met veel regen en daarmee ook veel valpartijen. Op kilometer 44,3 komt Nils Eekhof ten val, nadat hij tegen een auto aanrijdt die langs het WK parcours geparkeerd staat. Wielerfans zien op televisie hoe Eekhoff weer opstaat, zijn verwoningen bekijkt en zijn schouder die uit de kom geschoten was, weer terugplaatst. De mecanicien controleert op zijn beurt de fiets en nadat de arts ook (kort) met Eekhoff heeft gesproken, springt Eekhoff op de fiets om zodoende het gat met het peloton niet te groot te laten worden.
Nog even voor de duidelijkheid. Eekhoff is zojuist met enige snelheid tegen een stilstaande auto ‘geknald’ en heeft daarbij zijn schouder uit de kom.
Terwijl er nog ruim 128 km te gaan was is Eekhoff, zoals men dat noemt “teruggebracht” met de ploegenauto, waarbij de renner achter de slipstream van de auto, maar nog steeds op eigen kracht (dus geen slepen of duwen) rijdt. Nadat de ploegenauto de laatste auto van het peloton bereikt moet Eekhof nog een grote afstand overbruggen totdat hij de laatste renner van het peloton bereikt. Ieder land heeft meerdere volgauto’s, waardoor het aantal auto’s wat Eekoff heeft moeten inhalen mogelijk meer dan 30 was.
In die paar minuten is Eekhoff gevolgd (en gefilmd) door een cameraman op de motor. Achteraf is gebleken dat dit niet een motor van Eurosport (die de uitzending tijdens het WK verzorgde) was, maar dat het de wielervariant van de VAR was die ook voor zoveel discussie zorgt binnen de voetbalwereld.
Niet alleen heeft de aanwezig zijnde jury Eekhoff zien vallen en bij hem gestaan terwijl zijn schouder terug in de kom werd gezet, ook is Eekhof tijdens het terugbrengen ingehaald door een jurylid op de motor en heeft het jurylid in de videowagen de volledige rit van valpartij tot het staartje van het peloton kunnen volgen.
Op geen enkel moment is Eekhoff gewaarschuwd, noch is er contact gezocht met de ploegwagen, waarbij naar alle waarschijnlijkheid ook op geen enkel moment een signaal is uitgegaan vanuit de videowagen naar de juryleden in koers.
Richting het einde van het WK vormde Eekhoff samen met een handjevol andere renners een kopgroep, waarna Eekhoff na een mooie sprint als eerste over de finish kwam. 15 minuten was hij Wereldkampioen totdat de jury besloot om Eekhoff te diskwalificeren voor datgeen wat er na de valpartij in kilometer 44,3 had plaatsgevonden.
Eekhoff werd naast de diskwalificatie geen boete opgelegd (van CHF 500,–).
De wijze waarop de UCI haar reglementen en in het bijzonder de mogelijkheden voor haar leden om in bezwaar en of beroep te gaan tegen besluiten heeft opgesteld, vormen uiteindelijk voor Eekhoff de onmogelijkheid om iets te ondernemen tegen zijn diskwalificatie.
Eekhoff maakt wel bezwaar bij de UCI en na afwijzing, richt hij zich wel tot het CAS. Nadat zijn “Appeal” is ingediend, vraagt de UCI aan het CAS om de procedure te beperken tot uitsluiten het onderdeel “bevoegdheid”. De drie leden van de commissie stemmen niet in met dit verzoek en verlangen van de UCI een volledig en compleet verweer en dus ook een verweer op de opgelegde sanctie. Daarnaast benoemd de commissie nog een vierde lid.
Na een inhoudelijk – doch volledig schriftelijk – debat, ligt de zaak “Eekhoff” gereed voor uitspraak. Nadat op 18 oktober 2019 het beroep was ingediend, volgt er na vele maanden waarbinnen Eekhoff opnieuw mooie en memorabele wedstrijdresultaten heeft behaald, op 17 december 2020, de uitspraak.
Geen regenboogtrui en geen herstel. Wel een signaal vanuit The Court of Arbitration for Sport aan de UCI om haar leden (meer) mogelijkheden te bieden om bezwaar te kunnen maken op genomen beslissingen. Of de UCI dit advies zal opvolgen is nog de vraag, mogelijk heeft Eekhoff hiermee wel een deur geopend ( in ieder geval op een kier gezet) voor alle atleten die geconfronteerd worden met beslissingen op het speelveld, waarbij het gaat om regelgeving die ver daar buiten is gemaakt.
Regels zijn nodig!!: De personen die na het lezen van deze bijdrage denken dat de conclusie van het verhaal is dat juryleden en scheidsrechters hun vak niet verstaan, hebben de insteek van de procedure bij het CAS niet begrepen. Ook wanneer men denkt dat de strekking erop gericht is om “aan te tonen” dat beleidsmakers en regelgevers binnen nationale en internationale federaties geen oog hebben voor wat er op het speelveld gebeurt en alleen maar dingen doen om het voor zichzelf prettiger te maken, hebben de essentie van deze zaak niet begrepen.
Zonder duidelijkheid en regels zijn we nergens. Een spel zonder spelregels kent geen lang bestaan. Bij het opstellen van de spelregels en het uitdenken van de gevolgen van bepaalde regels, heeft men wel alles te bekijken en te beoordelen in een breder perspectief. Daarbij moeten de scheidsrechters op het veld de mogelijkheid hebben om regels te interpreteren naar de aard van het individuele spel, waarbij zij nog steeds de vaste lijn weten te hanteren.
Tegelijkertijd moet ook de atleet de mogelijkheid hebben om bepaalde besluitvormingen aan te vechten (of neutraler geformuleerd) te laten toetsen.
Vindplaats: CAS 2019/ A/6545, december 2020